Celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowa-niem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. Świadczenie wychowawcze zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy przysługuje:1. matce albo ojcu, jeżeli dziecko wspólnie zamieszkuje i pozostaje na utrzymaniu matki albo ojca, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 2a, albo2. opiekunowi faktycznemu dziecka, jeżeli dziecko wspólnie zamieszkuje i pozostaje na utrzymaniu opiekuna faktycznego, albo opiekunowi prawnemu dziecka, albo dyrektorowi domu pomocy społecznej.

 

Świadczenie wychowawcze przysługuje do dnia ukończenia przez dziecko 18. roku życia w wy-sokości 500,00 zł miesięcznie na dziecko (uwagę należy zwrócić na przepis art. 5 ust. 2 i ust. 2a ustawy, które dotyczą – podzielności świadczenia).

 

Świadczenie wychowawcze nie przysługuje (art. 8 ust. 1 ustawy), jeżeli:1. dziecko pozostaje w związku małżeńskim;2. dziecko zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie albo w pieczy zastępczej;3. pełnoletnie dziecko ma ustalone prawo do świadczenia wychowawczego na własne dziecko (termin pełnoletni nie zawsze jest tożsamy w prawie z terminem osoby, która – ukończyła 18 lat, w związku z możliwością uzyskania pełnoletności przez małoletnią kobietę poprzez zawarcie związku małżeńskiego – art. 10 § 2 kodeksu cywilnego).4. członkowi rodziny przysługuje za granicą na dziecko świadczenie o podobnym charakterze do świadczenia wychowawczego, chyba że przepisy o koordynacji systemów zabezpiecze-nia społecznego lub dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym stanowią inaczej.